Op een maandag in oktober startte de wereld een beetje moeilijk op. Manlief komt moeizaam uit zijn bed en zoonlief kijkt wat dromerig uit het raam. Het regent mama, we kunnen niet naar buiten zegt hij. Het is inderdaad druilerig weer en ik snap zijn gevoel om in ons warme huis te blijven zitten helemaal. Toch stappen we samen op de fiets en vertrekken richting park Valkenberg om de eendjes te begroeten en te voeren. We delen ons brood met een lief Spaans meisje en haar oma en genieten van de rust die in het park is neergedaald.
We delen ons brood met een lief Spaans meisje en haar oma en genieten van de rust die in het park is neergedaald.
Stukken gras worden opnieuw ingezaaid, het park moet duidelijk nog bekomen van de festivals van de afgelopen zomer. De bladeren worden weggeblazen door de hovenier die de bladblazer behendig over het terrein beweegt. De herfst is stiekem het park ingetreden en de paddenstoelen staan fier met hun kopjes rechtop. De schattige konijntjes zijn helaas verdwenen maar er loopt wel een trotse kip met haar kuikens door het park te paraderen.
Stilletjes schrijft ze een briefje en steekt deze in een klein mooi versierd kistje.
Samen met mijn zoontje wandelen we samen wat door het park van de speeltuin naar de eedjes. Vlakbij de vijver zie ik een vrouw zitten op één van de bankjes. De vrouw heeft zeer kort haar en is duidelijk aan het verdrinken in haar gedachte en snel veegt ze enkele tranen van haar gezicht. Ik verzink in mijn gedachtes en ben benieuwd naar wat ze op schrijft. Waar denkt ze aan en heeft ze wellicht een schouder nodig om op uit te huilen of iemand die naar haar luistert? Stilletjes schrijft ze een briefje en steekt deze in een klein mooi versierd kistje. Het doet mij stilstaan bij het leven over hoe mooi het is en hoe je elke dag mag blijven genieten van de liefde om je heen. Hoe moet het zijn om te leven met de angst om afscheid te moeten (gaan) nemen. Hoe eenzaam moet het zijn als je alleen afscheid moet nemen van het leven en de liefde van je leven gaat niet met je mee.
Schrijft ze een klein gedicht of een kattebelletje aan haar man voor een bijzonder moment of voor de dag dan niemand haar meer kent. Ik zie een emotionele vrouw maar het is zo puur, lief maar ook zo hartbrekend tegelijkertijd. Enkele weken later kom ik haar weer tegen, ditmaal in de lokale supermarkt maar gelukkig heeft ze nu een simpel boodschappenlijstje in haar hand.
Schrijft ze een klein gedicht of een kattebelletje
