Op een roze wolk vloog ik door mijn zwangerschap. Of ik onvoorbereid op de bevalling was? Ja dat zeker, 100%. Mijn zoon kwam op 15 juli 2014 prematuur ter wereld bij 34 weken en 6 dagen.
Wat als een routine-bezoek bij de verloskundige begon monde uit in iets groters wat mijn wereld op zijn kop zette. Om eerlijk te zijn begonnen deze bezoeken aan De Ooievaar, zoals de verloskundige praktijk zich noemt, mij aardig de keel uit te hangen. Echter deze keer was het anders, mijn bloeddruk bleek veel te hoog te zijn en de verloskundige raadde mij aan om mij te laten controleren bij het ziekenhuis.
Eenmaal thuisgekomen in de enorme bouwput waar wij op dat moment woonde, vertelde ik dit aan mijn man. Hij schrok helemaal niet van het bericht, aangezien we nog zeker 6 weken verwijderd waren van de uitgerekende datum. Na enkele vragen of dat het nou echt nodig was om daar naar toe te gaan, zijn we uiteindelijk we na een bord spaghetti toch maar in de auto gestapt en naar het Amphia ziekenhuis gereden waar wij verwacht werden op de afdeling triage.
met beide benen terug op de wereld gezet.
Op dat moment had ik mij nog nooit eerder verdiept in ziekenhuizen en was ik een vrij blije zwangere vrouw die zich had voorgenomen om thuis te bevallen. Binnen het uur werd ik met beide benen terug op de wereld gezet. Ik kreeg bedrust voorgeschreven en mocht gaan liggen onder een grauw geel deken op een bed aan het raam. Mijn dagen werden gevuld met plassen in een fles, het laten meten van mijn bloeddruk. De catering kwam mij drie keer per dag verblijden met gehaktballen of droge zalm beide geserveerd in een smaakloze saus.
leek mij even op te vrolijken
Na ongeveer een week onder dat grauwe deken gelegen te hebben kwamen de muren op mij af. Voor controlfreak zoals ik, liep ik tegen het moeilijkste moment van die week op. Er was maar één ding wat ik wilde en dat was naar huis. Daar wilde ik zijn om in alle rust in mijn eigen bed liggen. Op juist dat moment kwamen mijn zwager en schoonzusje ietwat vrolijk het ziekenhuis binnen gelopen. Ze waren dan ook tamelijk verrast door de emotionele zeekoe die ze duidelijk op moesten vrolijken. Per uitzondering mocht ik een ritje maken naar het ‘restaurant’ in het ziekenhuis. De rit van de 2e verdieping naar de begane grond was een verademing en leek mij even op te vrolijken.
met een keizersnede gehaald zou worden
Een dag later bleek mijn bloeddruk enorm te stijgen en ook was de waarde van eiwit in mijn urine gestegen en bleek het avontuur nog lang niet klaar. Het HELLP-syndroom was direct bij aankomst geconstateerd maar nu bedreigde het mijn gezondheid. De nacht van maandag op dinsdag 14 juli 2014, ik weet het nog precies, vertelde de verpleegster dat mijn kindje de volgende dag met een keizersnede gehaald zou worden. Aangezien ik het ziekenhuis meer dan zat was leek mij dit een prima idee. Achteraf gezien is alles veel te snel gegaan maar op dat moment was ik klaar met het ziekenhuis.
De keizersnede en de bevalling was na wat duw en trek werk zo voorbij.
De nacht was verschrikkelijk en de keizersnede werd de volgende dag meerdere malen uitgesteld. Máár in de middag van 15 juli 2014 was het eindelijk zover. De keizersnede en de bevalling was na wat duw en trek werk zo voorbij. Dolblij was ik toen ik hoorde dat wij een zoon hadden gekregen en ik hem hoorde huilen.
Maar na urenlang gewacht te hebben in de uitslaapkamer begon ik mij toch zorgen te maken. Het eerste contact was heel bijzonder en ik kon urenlang naar hem kijken. Toch schrok ik maar een beetje toen mijn moeder zei dat hij nogal snel ademde. De dag vloog om en aan het einde van de dag besloot de kinderarts dat Raf naar het Erasmus in Rotterdam moest gaan. Ik was nog veel te ziek en hij zou een paar uur later, zonder mij en zijn vader, vertrekken met kinderarts en verpleegkundige van de neonatologie van het Erasmus.
ging een nacht in die ik nooit en te nimmer zal vergeten
Het gevaarte wat mijn kamer binnen gereden werd, een ambulance brancard couveuse leek op een kleine ufo en ik kon net zien dat onze Raf daarin lag. Na het ietwat vreemde afscheid werd ik voor de zoveelste keer aan een magnesium infuus aangesloten en ging een nacht in die ik nooit en te nimmer zal vergeten.
Die gedachte maakte mij helemaal gek
Die nacht heb ik meerdere malen gedacht dat mijn zoontje het niet zou overleven. Die gedachte maakte mij helemaal gek. Rond de klok van 5 uur ‘s nachts heb ik dan ook bevend aan de verpleegkundige gevraagd of zij naar het Erasmus wilde bellen. Ik was doodsbang voor het antwoord en durfde de vraag dan ook niet te stellen. Alles was goed met hem en de verpleegkundige stelde mij gerust. Ik had nog maar één doel en dat was naar Rotterdam om het met mijn eigen ogen te zien.
